สิมะลา กับชีวิตความจนที่เลือกเกิดไม่ได้ เธอเลยตะเกียกตะกายหนีความจนมาทั้งชีวิต แต่ก็ยังหนีไม่พ้น เธอต้องทนอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็กที่มีหลังคาเพียงเท่าใบบัว เป็นใบบัวใบเล็กที่ถ้าฝนตกแล้วดึงมาบังหน้าก็เปียกหลัง เหมือนฐานะที่ชักหน้าไม่ถึงหลังของครอบครัวของเธอที่เข้าเกณฑ์ "ครัวเรือนเปราะบาง" หรือภาษาบ้าน ๆ ก็คือ "บ้านจน" สิ่งที่สิมะลาพอจะมีปัญญาทำได้ระหว่างทางสู่ความรวยคือ การทำทุกทางเพื่อสร้างภาพเป็นสาวสวยเปรี้ยวที่ดูรวย ซ่อนความจนและซ่อนบ้าน "หลังคาใบบัว" เอาไว้ให้มิดชิด บ้านหลังคาใบบัวหลังนั้นเป็นบ้านไม้เก่า ๆ อดีตเคยเป็นโรงครัวของบ้านหรูที่อยู่ด้านหน้า และบ้านทั้งสองหลังนั้นก็อยู่ภายในรั้วเดียวกัน ทุกครั้งที่สิมะลาขับรถเข้าออกประตูบ้านด้านหน้า เธอก็จะทำเหมือนกับว่าเธออาศัยอยู่ในบ้านหรู แต่อันที่จริงเธอยังต้องเดินต่อไปยังบ้านเล็กซอมซ่อที่ด้านหลัง บ้านหรูเป็นแค่เพียงทางผ่านก็เท่านั้น ซึ่งลูกหลานของเจ้าของบ้านหรูที่แท้จริงอยู่ที่ต่างประเทศและว่าจ้างให้ครอบครัวของสิมะลาคอยดูแลและเฝ้าบ้านหรูที่ไม่ได้ใช้แล้ว แลกกับการได้อยู่ในบ้านเล็กด้านหลังพร้อมค่าดูแลบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ สิมะลาอยู่ที่บ้านเล็กหลังนี้มาเกือบยี่สิบปี และเธอจะไม่ทนอีกต่อไป เธอต้องหนีไปจากบ้านหลังคาใบบัวแล้วมีชีวิตที่ร่ำรวยอย่างแท้จริงขึ้นมาให้ได้